mooievenweg 2

1 maart 2014.

Aankomst in Tamatave (Toa Masina)
De havenstad van Madagaskar is zo te zien een modern ingerichte haven
met voorzieningen voor container -overslag en grote conveyers voor bulk vervoer.

Rijdend door de stad op weg naar het startpunt van onze excursie door het kanalensysteem van Pangalanes -channels van wel 580 km, aangelegd tijdens de koloniale periode, om het achterland te ontsluiten.
Producten op het land verbouwd, zoals suikerriet, bananen en mais, werden per per kano en op bamboe-vlotten, naar de stad vervoerd.
Rijdend over de hoofdboulevard Joffre zien we weer een beeld zoals in Suarez,veel mensen op weg in auto's en tuktuk's over slecht onderhouden wegen, of eigenlijk helemaal niet onderhouden. Ik heb het idee dat er sinds de onafhankelijkheid in 1958 niets meer aan is gedaan. Het vergt een behoorlijke vaardigheid van de chauffeur om over deze wegen te manouvreren.
We komen aan bij het begin van het kanalen systeem. Als we al gedacht hadden dat we de enigen zouden zijn, worden we al gauw uit de droom geholpen. Tientallen traditionele "kano's" liggen klaar om met de vele toeristen op pad te gaan.
Traditioneel zijn de kano's allerminst.
Ze zijn nog gemaakt van geklonken plaatstaal en slecht onderhouden.
Ze zijn wel oud. Gezeten op plastic stoeltjes gaan we het kanaal op en al gauw zien we links en rechts op de oevers bewoning.
Het zijn eenvoudige
hutten. Er zijn spelende kinderen die naar ons zwaaien , vrouwen die de was doen in het, voor ons gevoel, niet echt schone water en mannen in kleine traditionele kano,'s zijn aan het vissen. Meerdere vormen van vissen, zoals aan de hengel, staande netten, netkorven zoals deze qua vorm ook voor de kreeftvisserij worden gebruikt en zelfs iemand met een werpnet. Grote vangsten hebben we niet gezien.

Na drie kwartier gaan we aan wal en worden ontvangen door een horde mensen die in een dorpengroep "Tapakala" op circa honderd meter van de oever wonen.
In een rij van wel 15 man staan de dorpsoudsten ons op te wachten en heten ons welkom. Deze groep ouderen zijn de mensen die de dienst in deze gemeenschap uit maken
wordt ons verteld.

Wandelend over het zandpad waaraan de dorpjes liggen zijn per stuk niet meer dan een tiental hutten gebouwd om een kleine open ruimte. We kunnen zien hoe men hier leeft. Ook worden we toegelaten om de hutten van binnen te bekijken, niet dat daar veel in te zien is. Alles gebeurt in deze kleine ruimte van ongeveer vijf bij vijf meter.

Iedereen vooral de kleine kinderen zijn op hun paasbest aangekleed en zien er blij en opgewekt uit. Kunnen we nog wat van leren. Geen luxe, geen tv, eenmaal per week is er in een soort dorpshuis een disco en worden er plaatjes gedraaid waarop de dorpsjeugd kan dansen.

Na de wandeling door het bos komen we weer bij een aantal grote hutten waar een fruitbuffet voor ons klaar staat met alles wat er in de omgeving groeit.
Heel verfrissend.

Hoewel zeer authentiek heb ik het idee dat deze leefgemeenschap ook enigszins wordt gesubsidieerd door de overheid om het tourisme te bevorderen.
Weer in de boot en terug. De busjes staan weer op ons te wachten. Het zijn echt minibusjes, veel te klein voor al die grote mensen uit Europa en ook nog zonder airco, al lang over de datum.

Op naar Tamatave waar we moeten uitstappen bij een grote markt, waar van alles te koop is, vooral souveniers. Daar hebben we de Madagaskar rupees opgemaakt en weer dingen gekocht die we niet nodig hebben en
voor veel te veel geld. Er waren ook weer de kralen die lang geleden
volgens mij zijn gebruikt om inboorlingen uit de bomen te lokken, maar ok who cares.
Toeristisch gezien kan het land nog wel wat impulsen hebben, eigenlijk is het qua voorzieningen nog heel primitief.

Terug naar de boot en om vijf uur los van de wal en op naar Mauritius, waar we gaan kijken of er toch nog een paar dodo's zijn waarvan men vertelt dat de Nederlanders die allemaal hebben opgegeten en dus het eerste dier is dat door menselijk handelen is uitgestorven
We zullen wel zien.